Na najbliższych zawsze można polegać. Mówię ci. Docenią twoją pracę, pochwalą, ale i spojrzą przy tym krytycznym okiem, a na pewno wesprą dobrym słowem. No chyba, że nie do końca ogarnęli koncepcję, to wtedy może dojść do drobnych nieporozumień. Ale jak się szybko wyjaśni, co autorka miała na myśli, to zaraz można pokiwać głowami w geście zrozumienia, uśmiechnąć się, żeby nie powiedzieć „ryknąć śmiechem” i poklepać pojednawczo po ramieniu. Albo z teatralną przesadą oblec twarz urażoną miną i strzelić udawanego focha, coby zaraz wszyscy rzucili się do uderzania się otwartą dłonią w czoło, dając tym samym wyraz temu, jak bardzo…