Zupełnie niepraktyczny płaszcz

Nauka konstrukcji i szycia płaszcza, ale nie tak na czuja, a zgodnie ze wszystkimi prawidłami sztuki krawieckiej to było moje małe marzenie i kolejny krok do pokonania na drodze do rozwijania swoich umiejętności. Mimo że szycie niejednego płaszcza mam już za sobą, że o żakietach nie wspomnę, to jestem tym typem człowieka, który najpewniej poczuje się wtedy, gdy dostanie potwierdzenie swoich kompetencji na piśmie. Kiedy więc tylko pojawiła się możliwość zrobienia kursu skrojonego dokładnie na moją miarę, nie wahałam się ani chwili i z miejsca podjęłam decyzję o zapisaniu się nań. Nieco więcej czasu zajęło mi wymyślenie, na jakim płaszczu chciałabym się uczyć, żeby wyciągnąć z tego kursu możliwie jak najwięcej. Z prostych rachunków, czyli możliwie największej liczby detali obecnych w konkretnych fasonach, wyszło mi, że trencz będzie najlepszym materiałem do nauki.

Już na zajęciach konstrukcji okazało się, że samo tworzenie konstrukcji płaszcza wcale nie jest takie skomplikowane, jak można by przypuszczać. Wymaga precyzji i dokładności, ale to akurat nie jest nic nowego, jeśli miało się z tym do czynienia już wcześniej. W przypadku takiego płaszcza jak mój największym wyzwaniem okazała się właśnie ta mnogość detali do wykreślenia i odpowiednie ich rozmieszczenie, żeby całość wyglądała zgrabnie i proporcjonalnie. Wybrałam sobie nie najłatwiejsze kieszonki i oczywiście że rozcięcie z tyłu, a także karczki, rygielki, pagony i takie tam. Trochę utyskiwałam na siebie, kiedy ja byłam jeszcze w lesie, a inne osoby na zajęciach o dwa kroki do przodu, ale dzielnie stawiałam kreskę za kreską, kreśliłam łuki i oznaczałam nitki proste. Ostatecznie narysowałam, a później uszyłam płaszcz dokładnie taki, jaki chciałam.

Samo szycie było dla mnie bardzo relaksującym zajęciem. Z jednej strony byłam ciekawa, czy to, w jaki sposób szyłam dotychczas, było poprawne, z drugiej strony zastanawiałam się, czego – oprócz profesjonalnego odszywania rozporka podszewką – się nauczę. I tak, zajęcia potwierdziły to, na co po cichu liczyłam, czyli że potrafię dobrze szyć płaszcze, a przy okazji podsypały mnie szczyptą pewności siebie. Poza szyciem rozporka zaś poznałam jeszcze kilka krawieckich sztuczek, które na pewno będę wykorzystywać przy kolejnych projektach.

A co z samym płaszczem? Jest, wisi na wieszaku, ale ostatecznie zostanie jedynie prototypem. Niestety tkanina, którą wybrałam, okazała się na tyle sztywna, że choć dzięki niej płaszcz idealnie trzyma formę, to czuję się w nim jak w zbroi. Po praniu (a uprać płaszcz po szyciu zdecydowanie należało) nie udało mi się już rozprasować zagnieceń, a było to tym trudniejsze, że płaszcz jednak swoje waży. Ilość detali i guzików też znacząco utrudniły manewrowanie żelazkiem. No i pies – jak tylko pies zwęszy kawałek materiału na podłodze, zaraz się na nim kładzie.

Mimo tego chciałam ten płaszcz w końcu światu pokazać (a czeka on od maja) i napisać przy tym, że nauka jest fajna. Zwłaszcza, kiedy można się uczyć tego, co pociąga i pasjonuje.

Metryczka:

• Wykrój: trencz na podstawie modelu Burberry wg własnej konstrukcji
• Rozmiar: mój własny
• Materiały: gabardyna bawełniana (3,5 m) oraz podszewka wiskozowa